Μετάβαση στο περιεχόμενο

Νεάγκου Τζουβάρα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Νεάγκου Τζουβάρα
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Neagu Djuvara (Ρουμανικά)
Γέννηση31  Αυγούστου 1916
Βουκουρέστι
Θάνατος25  Ιανουαρίου 2018[1][2]
Βουκουρέστι
Αιτία θανάτουπνευμονία
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςκοιμητήριο Μπελού
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Ρουμανίας
Ρουμανία
Γαλλία (1990–2018)[3]
ΘρησκείαΡουμανική Ελληνοκαθολική Εκκλησία[4]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[5][6]
Ρουμανικά[5][6]
ΣπουδέςΝομική Σχολή Παρισιού
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδιπλωμάτης
ιστορικός
δικηγόρος[7]
διδάσκων πανεπιστημίου
φιλόσοφος[8]
δημοσιογράφος[8]
συγγραφέας[8]
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΕθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα (Ρουμανία)
ΣυγγενείςAlexandru Djuvara (θείος)
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΑξιωματικός του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων
Broquette-Gonin prize (1976)[9]
Τάγμα του Αστέρα της Ρουμανίας
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Νεάγκου Μπουνέα Τζουβάρα (ρουμανική προφορά: ˈne̯aɡu d͡ʒjuˈvara, 31 Αυγούστου 1916 – 25 Ιανουαρίου 2018) ήταν Ρουμάνος ιστορικός, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος, δημοσιογράφος, μυθιστοριογράφος και διπλωμάτης.[10]

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καταγόμενος από το Βουκουρέστι, καταγόταν από αριστοκρατική Αρομανική οικογένεια.[11][12] Ο πατέρας του, ο Μαρσέλ, πτυχιούχος του πολυτεχνείου του Βερολίνου και αρχηγός των μηχανικών του στρατού της Ρουμανίας, πέθανε από ισπανική γρίπη το 1918.[11][12] Η μητέρα του Τίνκα, με καταγωγή από τη βογιάρικη οικογένεια Γκραντιστεάνου (σύμφωνα με τον Τζουβάρα είχε σχέσεις με όλες τις βογιάρικες οικογένειες στη Βλαχία).[11][12] Οι θείοι του Τρανταφίρ και Αλεξάντρου ήταν αξιόλογες προσωπικότητες.[11][12] Ο Τζουβάρα γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ ήταν βρέφος, μεταφέρθηκε σε καταφύγιο στο Ιάσιο μετά την κατάληψη της νότιας Ρουμανίας από τις Κεντρικές Δυνάμεις, και στη συνέχεια, μέσα από την Αυτοκρατορική Ρωσία, στο Βέλγιο (όπου ο Τρανταφίρ Τζουβάρα ήταν Πληρεξούσιος Υπουργός).[12]

Παρακολούθησε το λύκειο στη Νίκαια της Γαλλίας, και αποφοίτησε στα Γράμματα (1937) και το Δίκαιο (1940) από το Πανεπιστήμιο του Παρισιού (η διατριβή του αναφέρθηκε στις αντισημιτική νομοθεσία που εγκρίθηκε από τις κυβερνήσεις του Βασιλιά Καρόλου Β΄ στη Ρουμανία).[12][13] Ο Τζουβάρα αργότερα δήλωσε ότι, κατά το χρόνο, οι πολιτικές του συμπάθειες στράφηκαν προς τα δεξιά: έγινε υποστηρικτής του ρουμανικού φασιστικού κινήματος, της σιδηράς Φρουράς και πήρε μέρος στην εξέγερση εναντίον του Εντουάρ Νταλαντιέ τον Φεβρουάριο του 1934.[12]

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου επέστρεψε στη Ρουμανία, όπου παντρεύτηκε και γέννησε μια κόρη.[12][14] Εντάχθηκε στις Ρουμανικές Ένοπλες Δυνάμεις και στη βάση Πλοέστι στη σιδηρά Φρουρά της Κυβέρνησης Εθνικών Λεγεωναρίων της Φρουράς.[12]

Μετά την ίδρυση της δικτατορίας του Ιόν Αντονέσκου και την έναρξη της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα υπηρέτησε ως δόκιμος, πολέμησε στο Ανατολικό Μέτωπο, πολεμώντας στη Βεσσαραβία και την Υπερδνειστερία, πριν τραυματιστεί στο χέρι κατά τη διάρκεια της Μάχης της Οδησσού (1941).[11][12][15] Δήλωσε ότι εγκατέλειψε το ενδιαφέρον του για την άκρα δεξιά, μετά από διάλογο με τον διπλωμάτη Βίκτορ Ραντουλέσκου-Πογκονεάνου το 1943, που τον έπεισε ότι πρέπει να γίνει "υποστηρικτής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας".[12]

Διπλωματική καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη συνέχεια, ο Τζουβάρα αποφάσισε να κάνει αίτηση για το διπλωματικό σώμα, κέρδισε το διαγωνισμό, και εστάλη από τον Υπουργό Εξωτερικών Μιχάι Αντονέσκου στη Σουηδία, την ίδια ημέρα που ο Ιόν Αντονέσκου ανατράπηκε από ένα πραξικόπημα και η Ρουμανία έφυγε από τις Δυνάμεις του Άξονα για να ενταχθεί στους Συμμάχους (23 Αυγούστου 1944).[11][12][16] Σε αυτή την ικανότητα, είχε εντολή να επικοινωνούν με το ρουμάνο Πρέσβη στη Στοκχόλμη Φρεντερίκ Νανού, για να ζητήσει από την Σοβιετική εκπρόσωπο Αλεξάντρα Κολοντάι να μάθει εάν οι προηγούμενοι όροι που προχώρησαν από την Ιωσήφ Στάλιν , όσον αφορά την ειρήνη με τη Ρουμανία εξακολουθούν να ισχύουν (ο Νανού ήταν επίσης αυτός που είπε να μην ενημερώσει τους δυτικούς Συμμάχους για αυτές τις συνομιλίες).[16]

Μιλώντας εκ των υστέρων, μίλησε κατά των ισχυρισμών του Νανού, σύμφωνα με τους οποίους ο Ιόν Αντονέσκου ήθελε να παραιτηθεί και να παραδώσει την εξουσία στον Μιχαήλ Α΄.[16] Σύμφωνα με τον Τζουβάρα, η τελευταία Σοβιετική προσφορά για τον Αντονέσκου έγινε μόνο με μικρές παραχωρήσεις – το σύνολο της χώρας θα καταληφθεί από τον Κόκκινο Στρατό, με εξαίρεση μια τυχαία δυτική κομητεία (για να λειτουργήσει ως προσωρινό διοικητικό κέντρο) και 15 ημέρες δόθηκαν στην κυβέρνηση της Ρουμανίας για να υπογράψει εκεχειρία με τη Ναζιστική Γερμανία[12] (Ο Τζουβάρα το θεώρησε ιδιαίτερα ρεαλιστικό, καθώς αυτό ενέπλεκε τη Γερμανία να εγκαταλείψει συνειδητά το ρουμανικό έδαφος υπέρ του εχθρού).[12] Επιπλέον, ο Τζουβάρα ανέφερε, "ούτε εγώ ούτε ο Νανού οριστήκαμε για να υπογράψει οποιοδήποτε έγγραφο για να ξεκινήσει οποιαδήποτε ειρηνευτική διαδικασία".[12]

Ενώ διορίστηκε ως γραμματέας της πρεσβείας στη Στοκχόλμη, από τον Κονσταντίν Σανατέσκου, ο Τζουβάρα απολύθηκε από τους νέους αξιωματούχους του Ρουμάνικου Κομμουνιστικού Κόμματος όταν η Άνα Πάουκερ έγινε Υπουργός Εξωτερικών (1947).[12][15]

Εξορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έχοντας εμπλακεί ερήμην σε μια σειρά από δίκες που εγκαινιάστηκαν στην αρχή της Κομμουνιστικής Ρουμανίας από την Υπόθεση Ταμαντάου, με την κατηγορία ότι είναι κατάσκοπος,[12] αποφάσισε να παραμείνει στο εξωτερικό.[11][12] Έφυγε για το Παρίσι και στη συνέχεια συμμετείχε στην υπεράσπιση των αντικομμουνιστικών πολιτικών και βοήθησε στη συσπείρωση των εξόριστων διανοουμένων.[12] Εργάστηκε για λίγο στην Διεθνής Προσφυγική Οργάνωση. Ο Τζουβάρα συμμετείχε στο όργανο των Ρουμάνων εξόριστων, την Ρουμανική Εθνική Επιτροπή, και βοήθησε στην οργάνωση της Αμερικανικής βοήθειας προς την ρουμανική αντι-κομμουνιστική αντίσταση (οι περισσότεροι εκ των συμμετεχόντων συνελήφθησαν από τη Σεκουριτάτε).[12] Ο ίδιος παραιτήθηκε από τη θέση του από το 1951,[12] και στη συνέχεια εργάστηκε για το περιοδικό εξόριστων Casa Românească.[11]

Το 1961 εγκαταστάθηκε στο Νίγηρα, όπου εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών του Νίγηρα (το διετές συμβόλαιο του παρατασσόταν συνεχώς μέχρι το 1984).[11] Ήταν καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Οικονομικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Νιαμέι. Ο Τζουβάρα ήταν γνωστός του Προέδρου Αμανί Ντιορί και τον συνόδευσε στην Αντίς Αμπέμπα προκειμένου να παρακολουθήσουν την εναρκτήρια σύνοδο του Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας (1963).[11] Έχοντας ήδη ξεκινήσει για περαιτέρω σπουδές στο αντικείμενο της Φιλοσοφίας στο Παρίσι, έλαβε υφηγεσία από το Πανεπιστήμιο του Παρισιού στην Φιλοσοφία της ιστορίας (με τη διατριβή Culture lois et historiques, καθοδηγούμενη από τον Ραϋμόν Αρόν).[15][17] Αργότερα κέρδισε πτυχίο φιλολογίας από την INALCO.

Μετά το 1984 επέστρεψε στην Ευρώπη, συνεχίζοντας τις δραστηριότητές του με το Casa Românească και άλλα εξόριστα ρουμανικά πολιτιστικά ιδρύματα.[11] Ο Τζουβάρα ήταν ενεργός παράγοντας για το Radio Free Europe,[17] και μοίραζε τον χρόνο του ανάμεσα στο Παρίσι και το Μόναχο (ενίοτε ταξίδευε στον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες).[17]

Μετά το 1989

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τζουβάρα επέστρεψε στη χώρα του σύντομα μετά την ρουμανική Επανάσταση του 1989. Μεταξύ του 1991 και 1998 ήταν αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Κατά τη διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του 1990, ήταν διακεκριμένος κριτικός των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα και ειδικά της Μινεριάντ και της κυβέρνησης που ηγείτο το Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας.[11][17]

Αργότερα εντάχθηκε στο Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα,[18] και εξέφρασε την ανησυχία του ότι ο Πρόεδρος της Ρουμανίας Τραϊάν Μπασέσκου θα ήταν σε θέση να ολοκληρώσει τις σχεδιαζόμενες μεταρρυθμίσεις μετά την προσχώρηση της Ρουμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και την πεποίθησή του ότι η πρώην Σεκουριτάτε ήταν ακόμα σε θέση ισχύος.[18] Είχε συντηρητική στάση στις Ευρωπαϊκές υποθέσεις και ήταν κριτικός της πολυπολιτισμικότητας της Ευρώπης.[18] Τον Αύγουστο του 2016, ο Τζουβάρα έκλεισε τα 100 και με την ευκαιρία έγινε Ιππότης του Τάγματος του Αστέρος της Ρουμανίας.[19] Η τελευταία του δημόσια εμφάνιση ήταν στις 5 Δεκεμβρίου 2017, όταν σε συνέντευξή του εξέφρασε την θλίψη για τον θάνατο του Μιχαήλ της Ρουμανίας.[20] Πέθανε από πνευμονία στο Βουκουρέστι στις 25 Ιανουαρίου 2018, σε ηλικία 101 ετών και 147 ημερών.[21][22] Djuvara ήταν επέζησε από την κόρη του, την εγγονή της, και τις εγγονές του.[14]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Istoricul Neagu Djuvara a murit la varsta de 101 ani». HotNews. 25  Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 25  Ιανουαρίου 2018.
  2. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 121267263.
  3. ↑ www.zf.ro/profesii/interviu-neagu-djuvara-pentru-gandul-2014-cine-nu-voteaza-este-las-16959345.
  4. ↑ adevarul.ro/cultura/carti/decenta-austeritate-inmormantarea-neagu-djuvara-1_5a6dbb3adf52022f75ef6616/index.html.
  5. ↑ 5,0 5,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb121267263. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  6. ↑ 6,0 6,1 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. mzk2012728784. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  7. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. mzk2012728784. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
  9. ↑ «Neagu DJUVARA». (Γαλλικά) academie-francaise.fr. Ανακτήθηκε στις 24  Δεκεμβρίου 2023.
  10. ↑ «A MURIT istoricul Neagu Djuvara, unanim recunoscut drept unul dintre cei mai importanţi intelectuali români. De la istorie şi diplomaţie la jurnalism şi sport, o personalitate complexă». 
  11. ↑ 11,00 11,01 11,02 11,03 11,04 11,05 11,06 11,07 11,08 11,09 11,10 11,11 Bogdan Nicolai (22 Ιανουαρίου 2006). «Regret ca numele Djuvara va disparea odata cu mine (I Regret that the Name of Djuvara Will Be Extinguished with Me)». www.presa-zilei.ro (στα Ρουμανικά). Evenimentul Zilei. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2007. 
  12. ↑ 12,00 12,01 12,02 12,03 12,04 12,05 12,06 12,07 12,08 12,09 12,10 12,11 12,12 12,13 12,14 12,15 12,16 12,17 12,18 12,19 12,20 Toma Roman Jr. «Politiceşte, Ion Antonescu habar n-avea ce face (Politically, Ion Antonescu Had No Idea of What He Was Doing» (στα Ρουμανικά). Plai cu Boi, No. 11. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Φεβρουαρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2007. 
  13. ↑ Butu, Alina Grigoras (18 Αυγούστου 2016). «Romanian historian Neagu Djuvara turns 100». The Romania Journal (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2019. 
  14. ↑ 14,0 14,1 «Romanian historian Neagu Djuvara dead at 101» (στα αγγλικά). ABC News. 2018-01-26. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-01-26. https://web.archive.org/web/20180126143730/http://abcnews.go.com/International/wireStory/romanian-historian-neagu-djuvara-dead-101-52627310. Ανακτήθηκε στις 2018-01-29. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Dan Giju. «Neagu Djuvara – Curierul de Stockholm (Neagu Djuvara -the Stockholm Courier)» (στα Ρουμανικά). Romanian Defense Ministry site. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2007. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Dennis Deletant (1999). Communist Terror in Romania: Gheorghiu-Dej and the Police State, 1948–1965. London: C. Hurst & Co. Publishers. ISBN 1-85065-386-0. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 Jean-Pierre Longre. «Les tribulations d'un Roumain dans le monde (The Tribulations of a Romanian throughout the World)» (στα Γαλλικά). Sitartmag. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουνίου 2007. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2007. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Ovidiu Şimonca. «Neagu Djuvara: Sînt foarte îngrijorat de viitorul Europei unite (Neagu Djuvara: I Am Very Worried over the Future of United Europe)» (στα Ρουμανικά). LiterNet. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2007. 
  19. ↑ «Istoricul Neagu Djuvara şi filosoful Mihai Şora, decoraţi de Iohannis cu Ordinul 'Steaua României'» (στα Ρουμανικά). Gândul. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2016. [νεκρός σύνδεσμος]
  20. ↑ Butu, Alina Grigoras (25 Ιανουαρίου 2018). «Historian Neagu Djuvara dies at 101». The Romania Journal (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2019. 
  21. ↑ «A murit Neagu Djuvara. Cine a fost și ce a însemnat pentru cultura și istoria României». www.digi24.ro. 
  22. ↑ «Romanian historian Neagu Djuvara dies aged 101». 25 Ιανουαρίου 2018. 


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Νεάγκου_Τζουβάρα&oldid=9723967"